...a pesar de que sexan poucas as noites que tropezamos nas escaleiras, supoño que xa me acostumei a vela aí, co ollar cravado na fiestra...

Ás veces imaxino que baixo cun pixama a xogo co seu camisón, e que saimos a pasear a nosa covardía pola cidade de pedra. Só paramos para fumarlle os cigarros a ese fillo de puta. Iso si, sen que ninguén se decate de que estamos no mundo. Non falamos. Non é preciso falar. Pero sabemos que estamos xuntas, aínda que non nos coñezamos de nada.

Ás veces imaxino...

mais a verdade é que sigo aquí, na compaña de todos os meus medos. E ti...

Ti continúas nas escaleiras, co ollar cravado na fiestra...

W. Y. S.

...e outra vez no interior do labirinto, cun medo que estreita as paredes e inunda de veleno os cristais do chan.
Intento entender por qué vou contra min, pero só consigo alimentar a paranoia; bifurcar o camiño de volta...

O noveno Füriercan

Porque todo comezou aí; entre as reixas de Hurrican.
Cando a nosa inocencia aínda soñaba coa LIBERDADE.

...
...
...
...

e despois de nove invernos, unha frase non conseguirá asustarme...
Así que continúa a operación: antro, noite, farola, portal, sombreiro, xustiza, Rubin Carter, descapotable...