30/04/2014

MÁIS




(S)

-Na excelente recensión de X. M. Eyré: http://tendencias.galiciaconfidencial.com/nova/18767.html

-No ZIG ZAG: http://www.crtvg.es/cultural/corte-a-corte/entrevista-a-rosalia-fernandez-rial-que-fala-do-seu-novo-libro-ningun-amante-sabe-conducir

CRÍTICA DE X. M. EYRÉ PARA GALICIA CONFIDENCIAL. AUTOR DA RECENSIÓN: X. M. EYRÉ:


Desde a mesma apariciín da maquina, do maquinismo, amor e velocidade foron conxugados na mesma declinación unha chea de veces, mais non por iso cada vez  que recunca nisto a tenativa carece de novidade, e non só novidade polo particularismo que representa a visión de cada autora ou autor. No caso concreto do  volume de Rosalía Fernández Rial, Ningún amante sabe conducir,estutúrase en tres apartados; o poemario, “Percorrido”; unha primeira reflexión sobre o poemario, para a que bota man da prosa poética; e un “bonus track” escrito en forma teatral e que nace dunha terceira reflexión. O volume en si vén encabezado por uns  moi coñecidos versos nos cales Rosalía de Castro (cales non o serán?!) se reivindica como muller rebelde porque non canta nin ás pombas nin ás flores.
A maioría da xente, ao escoitar a palabra automóbil tende a imaxinalos nunha xeografía urbana, porén este “Percorrido” reflicte un escenario interurbano, o cal lle fornece un meirande número de posibilidades expresivas xa que cada poema titúlao a nomenclatura de sinais de tránsito: fin de núcleo urbano, a cen.prohibido adiantar, dirección obrigatoria, pendente perigosa, vadopermanentepaso a nivel ...visiblidade reducida, perigo e vía sen saída. Non tratándose de tituacións caprichosas ou ad hoc, senón que corresponden a unha visión, unha concepción do amor , do amor e a relación carnal, como travesía, como choque: en defintiva, como fenómeno ao cal se lle poden aplicar sinlizacións, unha sinalización variada. Son títulos tenden a ser máis descritivos que interdicións, responden á interpretación dun determinado momento da relación amatoria, unha relación evolutiva e moi rica en matices, describen conceptos relativos á relación amatoria ou inclusive a relación en si. Por outra banda, os poemas son verticais, vertixinosos querendo responder á velocidade coa que os automóbiles se desprazan; o cal convida a unha lectura veloz, moi rápida, dun poemario que é rico na parte interpretativa, polo cal aconsellamos ou unha lectura repousada ou, aínda mellor, as relecturas que cumpran a fin de non perder esa riqueza interpretativa. E tamén, como se pode deducir logo do dito, poemas dotados dun forte erotismo; erotismo e non pornografía, por suposto.
Logo desta viaxe da voz poética, viaxe en 24 etapas, en 24 poemas, do canto amatorio, a “Marcha atrás” supón a primeira reflexión sobre o poemario, o cal significa que esa reflexión vai ser dupla, por lado metaliteraria e por outro lado sobre o obxecto da escrita. Estrutúrase en cinco apartados, o primeiro é unha descrición interpretativa sobre o poemario, na segunda diríxese á lectora ou lector, na terceira chega á conclusión de que só na literatura se fai ben o amor aínda que na cuarta teña que acudir ao pospretérito e na quinta confese que matou o eu lírico. Un eu lírico que concebiu o poemario como road movie poética, dun xeito moi transxenérico. Un eu lírico moi ecléctico que nesta segunda parte recorre á prosa poética como modalización expresiva. Non moita a distanciaentre o feito poético e a da prosa poética, certamente, mais indica claramente a necesidade deste primeiro e posterior proceso reflexivo tanto sobre a propia escrita como sobre o obxecto da escrita.
E, efectivamente, aínda será necesaria unha terceira parte, unha segunda reflexión para a cal se bota man do teatro, dunha fórmula teatral lírica, fondisimamente lírica, estrurada en once escenas protagonizadas por dúas personaxes ( Axudante e Lanzadora) que tamén reflexionan sobre o obxecto poético, a relación amatoria. Cómpre sinalar que a teatralización non é exclusiva desta parte, podéndose observar no poemario enteiro. Na primeira parte xa se nota en canto vexamos a voz poética como un desdobramento da autorial, ou, mellor, como un boneco, como  un monicreque seu que lle serve para experimentar e para espellar. Na segunda parte, a da prosa poética, a parecen outras personaxes, a voz poética ou narradora diríxese a outras personaxes, personaxes fundamentais como o propio texto, quen le e o obxecto poétizado ou narrado.
Eis, pois, un volume que deixa unha lectura certamente atraente. Resulta difícil non sentirse atraído xa desde o título, renunciar a ler un libro con título tan suxestivo. A riqueza simbólica trascende o poemario e áchase tamén inoculada na prosa poética e na teatralización, mais o poemario en si responde a unha concepción como road movie, que á súa vez é un subxénero que sempre se asimila á narrativa aínda que non sexa exclusivamente narrativo, á narrativa e á cinematografía aínda que neste caso non se poidan enterder as road movie da sétima arte en a influencia de Jack Kerouac.

Nenhum comentário: