cosmogonía barqueira

…cando os guerreiros de Nix aínda vestían pixamas de colores.

Honraban a CAOS, primeiro deus elemental, que estendía a súa nada de vapor e tebras a través do horizonte esfumado.O templo sagrado da cosmogonía irracional aferrábase aos berros guturais dos sacerdotes nocturnos, agasallándoos con fogos de artificios e billetes sen retorno.Bailaban danzas ancestrais invocando á Loucura vital da máis sincera amizade e focalizaban o inexistente desde perspectivas inversamente proporcionais a cotidianidade da razón, á “normalidade” tiranizada.

-Estoupa, Gaia de amor!

..e as estrelas foron caendo unha a unha entre as súas pálpebras douradas...