Realidade pub

ó fin e o cabo, frecuentar antros indignos acababa por converterse sempre na mellor das opcións...

bebida curativa,

música axeitada,

lámparas sen luz...

e eles.

No lugar de sempre.Gánsters da nocturnidade envoltos no seu propio fume. Integrados na súa dimensión perpendicular.

“eles”

Eles tampouco levaban corazón.Sabían que non o ían precisar.

E xusto no momento máis inoportuno, a miña alma volvía a sangrar...

Merda!, non tiven máis remedio que achegarme...

-ei!, non teredes por aí unha verdade, non?...(...)

-ao contado ou con tarxeta?

E Volvéronme a embargar.

De novo, volvéronme a embargar.