…
e sen querer, ía deixando atrás liñas discontinuas, intervalos de silencios inrtermitentes, conversas inacabadas, relacións sen rematar...
Co paso firme dun réptil desorientado, incompletaba a historia dunha vida paralela, creando reixas dun cárcere de autoestrada que cortaba o paso aos demais.
E aínda así, pretendía traspasar as fronteiras do infinito...
Con ese ronsel de asuntos pendentes...
Recompoñendo, a soas, as mutilacións dun pasado por edificar...
Nenhum comentário:
Postar um comentário